Δημοσιονομική Πολιτική
Η κρατική δαπάνη αποτελεί το εκπληκτικό 20% όλων των δαπανών στην αμερικανική οικονομία, συμπεριλαμβανομένων των μισθών όλων των κρατικών υπαλλήλων, των κρατικών συμβάσεων με ιδιωτικές εταιρείες και των στρατιωτικών δαπανών. Όλα αυτά χρηματοδοτούνται από φόρους, πράγμα που σημαίνει ότι περισσότερο από το 1/3 της συνολικής οικονομικής δραστηριότητας διέρχεται με κάποιο τρόπο από τον δημόσιο τομέα.
Αυτό σημαίνει ότι η φορολογία και οι δαπάνες της κυβέρνησης θα έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην υπόλοιπη οικονομία, και έτσι ο τρόπος που φορολογούνται οι άνθρωποι και οι επιχειρήσεις, καθώς και το πώς δαπανώνται τα χρήματα, επικεντρώνεται στο πώς επηρεάζει την υπόλοιπη οικονομία. Ο τρόπος που η κυβέρνηση οργανώνει αυτούς τους φόρους και τις δαπάνες για να επηρεάσει την οικονομία ονομάζεται Δημοσιονομική Πολιτική.
Δημοσιονομική Πολιτική έναντι Νομισματικής Πολιτικής
Υπάρχουν δύο κύριοι τρόποι με τους οποίους η κυβέρνηση προσπαθεί να ελέγξει την οικονομία – μέσω της “δημοσιονομικής πολιτικής” και της “νομισματικής πολιτικής”. Μπορείτε να τους διακρίνετε τόσο από το ποιος ασκεί τον έλεγχο, όσο και από τον τύπο του αντίκτυπου που έχει.
Η δημοσιονομική πολιτική καθορίζεται από το Κογκρέσο και τον Πρόεδρο – αυτές είναι νόμοι και εκτελεστικές εντολές που ψηφίζονται και αποσύρουν άμεσα χρήματα από την οικονομία μέσω φόρων (είτε αυξάνοντας είτε μειώνοντας διάφορους τύπους φόρων), ή εισάγοντας άμεσα χρήματα στην οικονομία μέσω κρατικών δαπανών.
Η νομισματική πολιτική, από την άλλη πλευρά, καθορίζεται από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα. Η νομισματική πολιτική είναι πολύ λιγότερο άμεση – περιλαμβάνει την αύξηση ή μείωση των βασικών επιτοκίων για να ενθαρρύνει ή να αποθαρρύνει τις εταιρείες και τις επιχειρήσεις να δανείζονται και να δανείζουν.
Η νομισματική πολιτική και η δημοσιονομική πολιτική καθορίζονται ανεξάρτητα, αλλά το Κογκρέσο, ο Πρόεδρος και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα εργάζονται προς τον ίδιο στόχο: βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη.
Εργαλεία Φορολόγησης και Δαπανών
Όταν εξετάζουμε τα εργαλεία δημοσιονομικής πολιτικής, οι οικονομολόγοι συνήθιζαν να σκέφτονται τη φορολογία ως το “σφυρί” και τα προγράμματα δαπανών ως το “νυστέρι”. Αυτό συμβαίνει επειδή οι φορολογικές πολιτικές συνήθιζαν να είναι πολύ ευρείες και αυστηρές, οπότε οποιεσδήποτε αλλαγές στη φορολογία θα είχαν πολύ ευρύ αντίκτυπο στην οικονομία στο σύνολό της. Εν τω μεταξύ, τα προγράμματα δαπανών συνήθιζαν να είναι πολύ συγκεκριμένα στοχευμένα.
Για παράδειγμα, η Αρχή Κοιλάδας του Τενεσί είναι ένας οργανισμός που δημιουργήθηκε από την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης για να δώσει σε μεγάλες περιοχές του Κεντάκι, της Βιρτζίνια, της Βόρειας Καρολίνας, του Τενεσί, της Γεωργίας, της Αλαμπάμα και του Μισισιπή πρόσβαση σε ηλεκτρικό ρεύμα, έλεγχο πλημμυρών και βοήθεια στη γεωργία. Αυτό ήταν ένα τεράστιο πρόγραμμα, αλλά με πολύ στενό στόχο – να προωθήσει τη μακροχρόνια οικονομική ανάπτυξη σε μια συγκεκριμένη περιοχή μέσω αναβαθμίσεων υποδομής, ενώ παρέχει βραχυπρόθεσμα οφέλη απασχολώντας δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στην περιοχή για να κατασκευάσουν πραγματικά αυτή την υποδομή.
Εξέλιξη Εργαλείων
Με την πάροδο του χρόνου, η κυβέρνηση έχει εξελίξει τόσο τα εργαλεία φορολόγησης όσο και τα εργαλεία δαπανών, οπότε το μοντέλο “σφυρί και νυστέρι” δεν είναι πλέον πολύ σαφές. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση συνήθως φορολογεί τους ανθρώπους με υψηλότερα εισοδήματα σε υψηλότερο επίπεδο, αλλά μπορεί να παρέχει προσωρινές φοροαπαλλαγές για να ενθαρρύνει τους μεγάλους κερδισμένους να επενδύσουν περισσότερα. Υπάρχουν επίσης συγκεκριμένες φοροαπαλλαγές για άτομα που αγοράζουν ηλιακούς συλλέκτες και άλλες αναβαθμίσεις “πράσινης ενέργειας” για το σπίτι τους, που είναι ένας πολύ συγκεκριμένος τρόπος που χρησιμοποιείται η φορολογία για πολύ στενά στοχευμένους στόχους (ενθαρρύνοντας την ανάπτυξη του τομέα Πράσινης Ενέργειας).
Ταυτόχρονα, ορισμένα ομοσπονδιακά προγράμματα δαπανών μπορεί να είναι πολύ ευρεία. Για παράδειγμα, το Πρόγραμμα Συμπληρωματικής Διατροφικής Βοήθειας (ή SNAP) είναι ένα πρόγραμμα δαπανών που παρέχει επιδοτήσεις για να καλύψει τα τρόφιμα εκατομμυρίων ατόμων και οικογενειών με χαμηλό εισόδημα – οποιεσδήποτε αλλαγές στο πρόγραμμα SNAP έχουν τεράστιες επιπτώσεις σε ολόκληρη τη χώρα.
Φορολογία, Δαπάνες και Ανάπτυξη
Όταν η κυβέρνηση θέλει να προωθήσει την οικονομική ανάπτυξη, συνήθως προσπαθεί να μειώσει γενικά τους φόρους και να αυξήσει τις δαπάνες. Αυτό ονομάζεται λειτουργία ελλείμματος – σημαίνει ότι βάζουν περισσότερα χρήματα στην οικονομία από ό,τι βγάζουν. Κατά τη διάρκεια των υφέσεων, η κυβέρνηση συνήθως λειτουργεί με μεγαλύτερο έλλειμμα για να βοηθήσει στην προώθηση της οικονομίας. Η δαπάνη ελλείμματος χρηματοδοτείται από την πώληση ομολόγων σε επενδυτές, την Ομοσπονδιακή Τράπεζα και ξένες χώρες.
Δαπάνη Ελλείμματος
Η δαπάνη ελλείμματος είναι ένας σχετικά απλός τρόπος για να προωθήσετε την ανάπτυξη. Βάζοντας περισσότερα χρήματα στην οικονομία από ό,τι βγάζει, η συνολική οικονομική δραστηριότητα αυξάνεται, με περισσότερες συναλλαγές να προωθούν την ανάπτυξη στον ιδιωτικό τομέα.
Η λειτουργία με πολύ μεγάλο έλλειμμα για πολύ καιρό έχει κινδύνους. Ο πιο άμεσος κίνδυνος είναι ότι η κυβέρνηση μπορεί να καταλήξει να δανειστεί περισσότερα χρήματα από ό,τι μπορεί να αντέξει να αποπληρώσει. Κάθε χρόνο που υπάρχει έλλειμμα, το Εθνικό Χρέος αυξάνεται, και αυξάνονται επίσης οι συνολικές πληρωμές τόκων που πρέπει να καταβάλει η κυβέρνηση για όλα τα εκκρεμή ομόλογα.
Λειτουργία Πλεονάσματος
Το αντίθετο της λειτουργίας ελλείμματος ονομάζεται λειτουργία πλεονάσματος. Αυτό σημαίνει ότι το συνολικό ποσό χρημάτων που η κυβέρνηση αποσύρει από την οικονομία μέσω φόρων είναι μεγαλύτερο από τα χρήματα που επαναφέρει μέσω δαπανών. Η λειτουργία πλεονάσματος θα συρρικνώσει την οικονομία, οπότε οι πολιτικοί συνήθως την αποφεύγουν – από το 1970 έως το 2017, μόνο 4 χρόνια είχαν πλεονάσματα προϋπολογισμού (1998, 1999, 2000, 2001), και αυτά ήταν κατά τη διάρκεια ετών εξαιρετικά υψηλής οικονομικής ανάπτυξης.
Ισοσκελισμένος Προϋπολογισμός
Εάν οι δαπάνες της κυβέρνησης ακριβώς αντιστοιχούν στη φορολογία της, έχει έναν “ισοσκελισμένο προϋπολογισμό”. Εάν η κυβέρνηση έχει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, το συνολικό εθνικό χρέος θα μειωθεί στην πραγματικότητα, επειδή μέρος αυτού του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού πρέπει να περιλαμβάνει πληρωμές για όλα τα παλιά χρέη που έχουν συσσωρευτεί.
Μείωση Φόρων για την Προώθηση της Ανάπτυξης
Ένα από τα μόνιμα πολιτικά “καυτά θέματα” είναι αν θα πρέπει να μειωθούν οι φόροι για να προωθηθεί η ανάπτυξη. Αν κοιτάξουμε την άποψη “Σφυρί και Νυστέρι” της δημοσιονομικής πολιτικής, αυτό έχει νόημα – βάζοντας περισσότερα χρήματα στις τσέπες των ανθρώπων θα προωθήσει την ανάπτυξη σε όλη την οικονομία.
Γίνεται πιο θολό καθώς οι φορολογικοί νόμοι έχουν γίνει πιο περίπλοκοι. Η “Μείωση Φόρων” δεν εφαρμόζεται ομοιόμορφα, και υπάρχει μια συνεχής συζήτηση μεταξύ των οικονομολόγων σχετικά με το ποιες τύποι φορολογικών περικοπών μπορούν να προκαλέσουν μεγαλύτερη οικονομική ώθηση από την επιβάρυνση των κυβερνητικών πόρων, και μια δεύτερη συζήτηση μεταξύ των πολιτικών σχετικά με το ποιες τύποι φορολογικών περικοπών είναι πιο δίκαιες για την κοινωνία στο σύνολό της.
Για παράδειγμα, τον Δεκέμβριο του 2017, η Γερουσία πέρασε μια προτεινόμενη τροποποίηση του φορολογικού κώδικα – το νομοσχέδιο ήταν πάνω από 400 σελίδες, με εκατοντάδες συγκεκριμένες προϋποθέσεις, όρους και τρόπους εφαρμογής. Αυτό καθιστά πολύ δύσκολο να προσδιοριστεί η ακριβής του επίδραση στην ολόκληρη οικονομία, με πολλούς συντηρητικούς να υποστηρίζουν ότι θα οδηγήσει σε μακροχρόνια ανάπτυξη σε όλη την οικονομία, και πολλούς φιλελεύθερους να υποστηρίζουν ότι θα ωφελήσει μια μικρότερη ομάδα ατόμων εις βάρος άλλων. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μια ισχυρή γνώμη για τη νομοθεσία προς μία ή την άλλη κατεύθυνση, αλλά οι οικονομικοί ερευνητές δεν έχουν καμία συναίνεση για μια τελική απόφαση.
Διαχείριση Ανάπτυξης και Ελλειμμάτων
Η δημοσιονομική πολιτική δεν είναι το ίδιο με τα προσωπικά οικονομικά – οι άνθρωποι τείνουν να αντιδρούν έντονα στον αριθμό “συνολικού χρέους” και τον θεωρούν επικίνδυνα υψηλό. Γιατί δεν προσπαθούμε να αποπληρώσουμε όλο το εθνικό χρέος;
Ο λόγος που η κυβέρνηση διατηρεί ένα υψηλό εθνικό χρέος είναι ο ίδιος λόγος που κερδοφόρες εταιρείες όπως η Apple (AAPL) έχουν δισεκατομμύρια δολάρια δικού τους χρέους – η αποπληρωμή του χρέους θα αποσύρει χρήματα από άλλες χρήσεις, όπως η χρηματοδότηση μελλοντικής ανάπτυξης. Αν η κυβέρνηση αύξανε μαζικά τους φόρους ή μείωνε μαζικά τις δαπάνες για να προσπαθήσει να “αποπληρώσει” ένα τεράστιο ποσοστό του εθνικού χρέους, αυτό απλώς σημαίνει ότι τα χρήματα αποσύρονται από την οικονομία και εξατμίζονται σε τίποτα. Οι κάτοχοι ομολόγων δεν φωνάζουν για να πάρουν τα “χρήματά τους πίσω” – οι κάτοχοι ομολόγων αγοράζουν ομόλογα γιατί θέλουν τις σταθερές, τακτικές πληρωμές κατά τη διάρκεια της διάρκειας του ομολόγου.
Πόσο Χρέος Είναι Πάρα Πολύ;
Για οποιοδήποτε άτομο ή εταιρεία, το “πάρα πολύ χρέος” θα ήταν το σημείο όπου δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά να κάνουν άνετα πληρωμές. Όταν κοιτάμε τη Δημοσιονομική Πολιτική, η ίδια λογική ισχύει. Όλοι γνωρίζουν ότι το ομοσπονδιακό χρέος αυξάνεται, αλλά πώς έχει αλλάξει αυτή η κατάσταση την ικανότητα της κυβέρνησης να αποπληρώσει αυτό το χρέος;
Για να το ανακαλύψουμε, μπορούμε να κοιτάξουμε το “Επιτόκιο ως Ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος”, ή να πάρουμε το συνολικό επιτόκιο που πρέπει να πληρώσει η κυβέρνηση για το Εθνικό Χρέος και να το διαιρέσουμε με το ΑΕΠ. Μπορείτε να βρείτε αυτές τις πληροφορίες από το ερευνητικό πορτάλ της Ομοσπονδιακής Τράπεζας του Σεν Λούις.
Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μπορείτε να δείτε ότι υπήρξε η πρώτη αύξηση – αυτό ήταν όλο το επιπλέον δανεισμό κατά τη διάρκεια του πολέμου για να πληρωθούν οι δαπάνες του πολέμου. Υπήρξε μια δεύτερη αύξηση τη δεκαετία του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 προς το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αλλά στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η αναλογία έπεσε απότομα (αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια εκείνων των 4 ετών που αναφέρθηκαν παραπάνω, όταν η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση είχε πλεόνασμα προϋπολογισμού από το 1997 έως το 2001). Διαφορετικά, η ικανότητα της κυβέρνησης να αποπληρώσει το χρέος της δεν έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία 50 χρόνια – οι πληρωμές τόκων γενικά κυμαίνονται μεταξύ 1% και 1,5% του ΑΕΠ.